یک کشف سهل و ممتنع

دو روز پیش میهمان یکی از دوستان بودیم به صرف گوشفیل با دوغ، سوغات اصفهان.

اینکه ترکیب شور و شیرین و اوضاع دستگاه گوارش بعد از آن واقعه گفتنی نیست؛ آنچه گفتنی است سهل و ممتنع بودن پدیده گوشفیل در دهان است!فقط که نباید شعر سعدی سهل و ممتنع باشد، سهل و ممتنع بودن یک صفت است که ممکن است هر چیزی یا کسی داشته باشد، گوشفیل هم یکی از آن‌ها!

گوشفیل به همان اندازه که نرم است و در هنگام خوردن لذت ترشح شیره در دهان را مزمزه می‌کنی، به همان اندازه هم ممکن در جایی سفت باشد. یعنی ممکن است درحال لذت بردن از نرمی و شیرینی گوشفیل باشی که یهو برخورد کنی با جسم سخت و سفتی در زیر دندان. بهرحال افتخار خوشمزه‌ای بود که نصیب ما گشت.

پ.ن:

فکر می‌کنم گوشفیل را برای این با دوغ می‌خورند که شوری دوغ کام شیرین را بشوید و اثری از شیرینی در گلو و کام نماند.

گوشفیل را پیش از این در ماه مبارک رمضان خورده بودم منتها، عطش خوردن به وقت افطار، یقینا مانع از رسیدن به این کشف بزرگ بوده است.