انفصال

چند روزی است به بریدن از تمام مناصب و منازل و محاکم منتسب شده فکر می‌کنم، شاید کمی زندگی‌مان Pause شود...

تصور یک رییس جمهور پول‌دار

معمولا انتخابات ریاست جمهوری امریکا تحلیل‌های متفاوتی را بر می‌انگیزد، به عنوان مثال همین هشت سال پیش طیفی می‌گفتند عمرا یک سیاه‌پوست که پدرش مسلمان بوده بتواند رییس جمهور امریکا شود، اما شد!
حالا هم رقابت درون حزبی کاندیداها برای جلب نظر سناتورها بالا گرفته است؛ اما نکته‌ای که توجه را به خود جلب می‌کند حضور دو چهره اقتصادی در میان نامزدهای جمهوری‌خواه است، دو چهره‌ای که یکی‌شان به گفته صدای امریکا حتی شانس اول رای هم‌حزبی‌هایش است.
هیچ تحلیلی هم که نداشته باشی همین یکی دو خط نشان می‌دهد در فضای امریکا، اقتصاد جای خود را به سیاست داده و دیگر سیاست نیست که دنیا را کنترل می‌کند، بلکه هرکه پول بیشتری داشته باشد می‌تواند حکم‌رانی کند (البته نه به این معنا که امریکا دنیا را فرماندهی می‌کند).
هرچند این امریکایی پول‌دار برنامه‌ اصلی‌اش را گذاشته است روی محدود کردن مهاجرت به امریکا، اما خیلی دوست دارم این جناب دونالد ترامپ که الان 24درصد موافقت اعضای حزب جمهوری‌خواه را داراست، به جایی برسد تا ببینیم امریکا با یک رییس جمهور تاجر و همسر مدلش چگونه کنار خواهد آمد؟ فساد اقتصادی و سوء استفاده از منابع و رانت دولتی در کنار حاشیه‌های روزمره خانم مدل می‌تواند یکی از نتایج قابل پیش بینی باشد.

سردرگمی

این روزها فکر‌های زیادی جلوی راهم سبز می‌شوند، از فکر اینکه نکند تعمیرکار هیچ کاری برای ماشین نکرده باشد و پول گرفته باشد گرفته تا فکر تکلیف لنگ در هوایی و سربازی و سرباری و کار و ... .

این روزها امید به زندگی بالاست، اما صرفا امید است، خود زندگی یافت‌می‌نشود که بتوان به آن امیدی بست.

سردرگمم چونان سیم هدفون سال‌ها مانده در جیب شلواری پاره در کمد لباس... .

تا سخن نگفته باشد

المرء مخبوع تحت لسانه

جدا گاهی فکر می‌کردم برخی از کسانی که در دانشگاه می‌شناسم چه قوه بالایی در درک و تحلیل و توضیح مفاهیم مختلف دارند، و امروز به مدد رسانه‌های نوین بیگانه و ابزارهای ارتباطی جاسوسی موبایلی به برخی از تحلیل‌های این دوستان رسیده‌ام که قوه پوشالی تخیل‌شان بر من آشکار شده است.

مدیریت کیلویی

یکی از دوستان: وخه بیه اینجه کار کن

من: مگر جایی رو سراغ داری؟

اون: ها، بیه همینجه یکی از همی فرهنگسراها ره بگیر دستت

من: بابا مشکل من اینه که مشهد کار ثابت پیدا نمی‌شه،بالفرض بیام اونجا مدیرم بشم، اما معلوم نیست تا کی دووم داشته باشه

اون در حالی که کمی جدی شده بود: نه بابا، اینجا مدیران از شغلی به شغل دیگر منتقل می‌شن، هیچکدومشون که منحل نمی‌شوند.

حالا با این استدلال کیلویی و این اوضاع شلغم‌شفته^۱ می‌ارزد جلای پایتخت را به لقای وطن ببخشیم؟

پ.ن

1.اوضاعی را گویند نظیر اوضاع کنونی (فرهنگ لغات خودم)

ماجرای دندان و نان

هر آنکس که دندان دهد نان‌ دهد.

اگر با خوردن نان دندان را از تو بگیرد چه؟

یک بار دیگر

این مطلب تلاشی است برای دوباره نگاشتن مطلبی در خصوص نحوه مواجهه ما با برخی ناهنجاری‌های روزمره.
سرقت مجسمه 120 کیلویی، یک مجسمه دیگر ناپدید شد و سرقت پسربچه 120کیلویی تنها نمونه‌ای از تیترهایی است که در رابطه با دزدیده شدن دیروز مجسمه‌ای برنزی از میدان امام خمینی (ره) به چشم می‌خورد.

نگاه اول. برویم برج میلاد را بدزدیم
نحوه مواجهه رسانه‌ها با این اتفاق موضوعی است که می‌تواند به روشن شدن ابعاد این حادثه کمک فراوانی بکند. درست 5سال پیش وقتی که مجسمه‌های برنزی تهران یکی یکی غیب می‌شدند، تیتر رسانه اکثرا اینچنین بود «فلان مجسمه هم دزدیده شد». غیر از اینکه آیا رسالت رسانه به‌جز پیگیری و مطالبه‌گری و خواستن از مسئولان است، سؤال دیگری که مطرح است این است که آیا افکار عمومی برایشان این سؤال مطرح نمی‌شود که چرا هیچکدام از دزدان شریف این آثار هنری پیدا نشدند یا اینکه بعد از چند مورد سرقت باید کمی نظارت‌های امنیتی بر این آثار بیشتر شود؟
در شهری که برای جلوگیری از دزدی هوای سالم توسط خودروهای متجاوز به طرح ترافیک و زوج و فرد، هزاران دوربین کنترل ترافیک نصب می‌شود نصب چند دوربین در کنار این آثار هنری کار پیچیده‌ای است؟ یا حتی استفاده از دوربین‌های ترافیکی شهر برای ردیابی حادثه کار دشواری است؟
چرا هیچگاه کسی پیگیری نمی‌کند که چند سال پیش هم این اتفاق افتاد و کسی اعتنا نکرد؟ چرا برایمان عادی می‌شود گم شدن یکی‌یکی المان‌های زیبای شهری؟ شاید باید برج میلاد را بدزدند تا یکی پیدا بشود پیگیری کند
نگاه دوم.کاش مجسمه را ذوب نکنند
خبرگزاری صدا وسیما در اولین واکنش می‌رود سراغ مدیر محترم موزه پست و ایشان با توضیح این مطلب که مجسمه را در فاصله زمانی شب تا صبح سرقت کرده‌اند ابراز نگرانی می‌کنند که «کاش این مجسمه را ذوب نکنند».
زمانی که این مصاحبه از صدا وسیما پخش می‌شد چند سؤال به ذهنم رسید:

• به نظرتان آقا یا خانم دزد محترم، اگر مجسمه را ذوب نکند چکارش خواهد کرد؟
• حالا آمدیم و مجسمه را ذوب نکرد، به نظرتان این مجسمه در بازار بین‌الملل و در میان قاچاقچیان آثار هنری چقدر معامله می‌شود؟
• اصلا فرض را بر این بگذاریم که ساز و کاری که در نگاه اول به نبودش انتقاد کردم، می‌بود و پسربچه 120کیلویی برمی‌گشت به جلوی صندوق پست، آیا مطمئنید که دیگر از این مشکل‌ها نخواهیم داشت؟
• گیریم که مشکلات هم حل شود و دزد هم دستگیر شود و مجسمه هم برگردد، به نظرتان مدیر موزه پست یا هرمسئول دیگری نباید از سرقت این اثر هنری شکایت کند یا برای پیدا کردن آن تلاشی بکند؟

پ.ن

1. شاید مدیر مظلوم فوق‌الذکر در مصاحبه خود ابراز نگرانی‌ای کرده باشد در خصوص دزدیده‌شدن این اثر و یا حتی ممکن است اشاره‌ای کرده باشد به پیگیری این قضیه، یا حتی‌تر خط و نشانی هم کشیده باشد برای جناب دزد، که رسانه ملی آن را سانسور کرده باشد! به‌هر روی الله اعلم.
2. تیتر مطلب شاید اشاره‌ای دارد به اینکه یک بار این مطلب را تا انتها نوشتم و به دلیل همراهی نکردن برق مجبور به بازنگاری آن شدم!
3. به دلیل حل نشدن درگیری‌های داخلی میان تار عنکبوت‌های جیب مبارک و امکانات پولی بلاگ، نتوانستم ویدیوی مربوطه را برای نمایش در پست بگذارم.
   

مطلبی که باید می‌بود

داشتم نقدی می‌نوشتم به نحوه برخورد رسانه‌ای و مدیریتی با موضوع سرقت آثار هنری، برق رفت!
شاید قسمت این بود